Hannibal ma wiele wad, lecz jego podstawowym mankamentem jest uczynienie Lectera głównym bohaterem. Hollywood jest farbyką rozrywki masowej, nie jest więc w stanie zrozumieć i pokazać ludzi, którzy nie są masowi, odbiegają od normy. Udaje im się to niejako samo z siebie, kiedy te nieprzeciętne postaci pozostają na drugim tle. Gdy oko kamery nie skupia się cały czas na nich, przez co pozostają niedopowiedzeni, tajemniczy, genialni czy demoniczni. Tak było z Lecterem w części pierwszej. Teraz, kiedy kamera skupia uwagę na nim, Hannibal zostaje zwulgaryzowany. Nie jest już geniuszem zła, jego odpowiedzi sprawiają wrażenie nadmiernie manierycznych. Gdzieś ulatnia się ten podziw i lęk jaki się wobec niego odczuwało. Pozostaje nam facet, który przeczytał nieco więcej książek niż przeciętny Amerykanin i ma nieco odmienne pragnienia dietetyczne. Koniec mitu, koniec tajemnicy. Reszta jest nieważna. Ten film byłby zupełnie inny gdyby to jego ofiara stała się główną postacią filmu, a Hannibal się tylko pojawiał jak ciągle obecna nemezis wiodczna lecz nieuchwytna. Szkoda aktorów i reżysera.